BABAMI 1978 TEMUZUNDA KAYBETTİM.HERŞEY HALA DÜN GİBİ DOYAMADAN.

BABALAR GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN.... 

BABA
Babanız hala hayattaysa çok şanslısınız ve babanız
yaşıyorsa siz hala çocuksunuz. Bu harika bir şey aslında
siz fark etmeseniz de.
İnsan sadece babası ölünce büyüyor. Yalnız başına
kalıyor insan o zaman artık.
Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız
biz büyüdükçe küçülüyor.
Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir yaşlı olarak
kendi köşesinden bize bakıyor. Uzakta olsa da, bizi
koklayıp dokunamasa da...
Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı
öğrendiğimiz halde, her şeyi bilen babamızın soruları
biz büyüdükçe artık bize sıkıcı gelmeye başlıyor.
Müdahale etmese, soru sormasa ne iyi olur dediğimiz
zamanlar çok oluyor artık. Biz ondan daha iyi biliyoruz
ya her şeyi.
Zaman artık onun zamanı değil ya...
Teknoloji gelişti ya...
Her şey değişti ya...
Dövme yaptırmak, kulağa 3 delik açtırmak artık moda…
Ne anlar babamız tüm bunlardan…
Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o
zaman gerçekten büyüyorsunuz. Çünkü çınarın gölgesi ve
yaprakları yok artık üzerinizde. Sizi fark etmediğiniz
halde güneşten koruyormuş meğer o gölge ve yağmurdan
o çınarın yaprakları.
Siz de aile kuruyorsunuz, baba ve anne oluyorsunuz,
sizinde gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor
ama o önceki muhteşem gölgeyi çok arıyorsunuz.
Babanızın vefatında büyüyorsunuz.
Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını
duyacağınız, takdirini alacağınız, akşam eve dönerken
yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa
büyüyorsunuz.
Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak
zorunda olan o kişi yoksa artık...
Hep sessiz sessiz ağlayan, suskunluğu seven, en zor
dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı dayadığınız
çınar ağacınız yoksa artık... Büyüyorsunuz o zaman işte..
Savaşın ortasında komutansız olmaktır babasız olmak..
Okyanusun ortasında bir gemide kaptansız kalmaktır…
Kaç yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala
çocuksunuz...